خیرى را که آتش دوزخ در پى بود خیر نتوان به حساب آورد ، و شرّى را که پس آن بهشت بود ، شرّ نتوان وصف کرد . هر نعمتى جز بهشت خوارست ، و هر بلایى جز آتش دوزخ عافیت به شمار . [نهج البلاغه]
ما دو نفر
سایه ( جمعه 88/2/11 :: ساعت 1:27 عصر )

یه جورایی هق هق گریه مانع حرف زدنش میشد و حوصله ی جواب دادن نداشت. بالاخره وقتی راضی به حرف زدن شد و ازش خواستم علت اونهمه ناراحتی رو بگه ، گفت:

خدا کنه که هرگز دو حس رو تجربه نکنی.
حس هیچ شمرده شدن و
حس پوچی زمانی که منتظر یه عکس العمل دیگه هستی.

تا حس نکنم نمیتونم چیزی بگم.



  • کلمات کلیدی : ارزش گذاری


  • لیست یادداشتهای آرشیو نشده